در میان جشنواره های سینمایی ایران جشنواره ی فیلم های کودکان و نوجوانان اصفهان تنها رویداد نسبتاً بین المللی و شناخته شده و قدیمی ایران است که متأسفانه بر اثر ندانم کاری ها و ناآگاهی های برخی مدیران دوران سختی را پشت سر گذاشته، مناقشات محلی بر سر جابه جایی محل برگزاری این جشنواره (که اصفهان گزینه درجه یک آن هست و خواهد بود) و بی مهری های دوره ای و سرانجام عدم استقرار یک مدیریت واحد (که حداقل برای پنج سال تغییر نکند) باعث شده که این فستیوال نتواند به اهداف اصلی خود دست یابد.

مشکل اساسی دیگر این جشنواره (که متأسفانه مشکل جشنواره های دیگر سینمایی در ایران نیز هست) عدم درک درست از برنامه ریزی و اجرای یک رویداد بین المللی است. تعداد فیلم های تولیدشده مختص به این گروه سنی حتی در سطح جهانی هم آنچنان نیست که از حد یک بخش مسابقه ی بین المللی بلند و چند بخش جانبی (مثل بزرگداشت ها یا فیلم های کوتاه و انیمیشن) فراتر برود. اساسا نگاه فعلی به برگزاری این جشنواره و وجود چند بخش مسابقه داخلی (آن هم در سینمایی که حدود هفتاد فیلم تولیدی دارد که از این میان به شکل طبیعی پنج، شش فیلم می تواند به این گروه سنی تعلق داشته باشد) باعث شده که ارگان مسئول این جشنواره (که باز هم به غلط بنیاد سینمایی فارابی است) به نیت پر کردن ظرف مسابقه ی داخلی دست به تولید آثاری بزند که برآمده از جان و دل فیلمسازان نیستند و تجربه نشان داده که به درد نمایش عمومی هم نمی خورند. این گزند بزرگ که منجر به نمایشی شدن تولید فیلم کودک شده، دردی هم از مخاطبان بالقوه این آثار دوا نمی کند. در طول بیست و چند دوره برگزاری این رویداد، بارها و بارها بحث های طولانی و بی نتیجه ناشی از این تولیدات سردستی گریبان دست اندرکاران را گرفته و تکرار می شود.

انحراف دیگر در برگزاری این جشنواره (که در سال های اخیر به شدت توی ذوق زده است، به خصوص در مراسم آغاز، پایان و رویدادهای جانبی) عدم فهم درست این نکته است که جشنواره ای از این نوع دو بخش جداگانه دارد: یکی جنبه هنری و آرتیستیک که الزاماً ربطی به لذت بردن کودکان و نوجوانان ندارد و مربوط به فیلمسازان و منتقدان است و دیگری بخش متعلق به مخاطبان کودک و نوجوان. عدم تفکیک این دو بخش باعث شده که نه مخاطبان خاص به مقصدی برسند و نه مخاطبان عام چنین رویدادی حظّ لازم را از آن ببرند. با تفکیک این دو بخش، از جمله جداسازی داوری کودکان و نوجوانان و فعالیت های شادی بخش دیگر در یک سو و جنبه های هنری داوری و تحلیل و بحث از سوی دیگر، می شود هر دو هدف را تأمین کرد. در همین جشنواره امسال شاهد این عدم توازن بودیم. مراسم اختتامیه ای که هم قرار است سوت و کف بچه ها را تأمین کند و هم شاخصه های یک فستیوال بین المللی را داشته باشد و نهایتاً به کلاف سردرگمی تبدیل می شود که مجری برنامه اش هم یک عروسک است و هم یک مقام مسئول!

اگر جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان بخواهد نقشی پررنگ در فعالیت های سینمایی جهان داشته باشد، می بایست: 1- در اصفهان به عنوان یک مرکز فرهنگی برجسته بماند؛ 2- صرفاً به عنوان یک جشنواره ی بین المللی (و نه داخلی) مطرح باشد؛ 3- تفاوت Festival (جشنواره هنری) و Festivity (جشن عمومی) را در نظر بگیرد؛ 4- و سرانجام مدیریت مشخص و دبیرخانه ثابت و منسجمی داشته باشد. یک ده آباد به از صد شهر خراب!