نگاهی به نتایج گیشه سینما در امسال و سال های گذشته اثبات کننده ی نکته مهمی در جامعه شناسی مخاطب ایرانی است. اغلب فیلم های موفق از نظر مخاطبان حتی آنها که به سوژه های ملتهب اجتماعی و بحران های تلخ نیز پرداخته اند، بارقه ای از رستگاری و امید در خود دارند. این نکته مهم و فراموش شده  توسط برخی از فیلمسازان ماست که انتظار دارند بدون ایجاد یک حس مطبوع و امیدبخش بتوانند مخاطبان گسترده را به تماشای فیلم خود دعوت کنند. واقع گرایی و طرح صادقانه بحران ها و معضلات لزوماً به معنای دعوت مخاطب به بی عملی و نیست انگاری و پوچی نیست. طرح پی درپی بحران های زناشویی، معضلات اقتصادی، بحران های زیستی و اندیشه ای و روایت تاریخ شکست ها و ناکامی ها، در اغلب فیلم های ایرانی این سال ها، بدون ایجاد حس امید، مبارزه و تکاپو برای حل آنها یا حداقل ایجاد باور برای تغییر شرایط، مخاطبان را از سینمای ملی دور می کند. کمتر فیلم یا فیلمساز مهمی را در سینمای جهان سراغ داریم که بدون ایجاد تزکیه و شناخت بحران ها و نمایش اراده لایزال انسان برای تغییر و نوزایی توانسته باشد به دل مخاطبان سینما راه یابد و در یاد بماند.
دنیای تصویر 270