با وجود همه ی تنگناهای مالی و نبود و کمبود پشتیبانی های معنوی و ابزاری و لجستیکی، سینمای معاصر ایران در طی این سالهای رفته، ظرفیت های بالای خود را در برخی از آثارش نشان داده است. علیرغم بدگویی های منکران سینما و متکدیان شعار، سینماگران اصیل ایرانی نشان داده اند که بدون برخورداری از امکانات مالی گسترده و تنها با مدد از شور و شوق و اشتیاق و به امید یافتن روزنه هایی برای تنفس در هوای اندیشه و هنر، قادرند آثاری با کیفیات مناسب تولید کنند و مورد استقبال مخاطبان ایرانی و جهانی قرار گیرند.
کمبودهای ما در زمینه تولید آثار برجسته هویداست اما نباید پتانسیل هایمان را در حوزه سینما انکار کنیم. اگر افق مناسبی برای فعالیتهای سینمایی ترسیم شود و شرایط بهرهوری مردم از هنر بهبود یابد سینمای ایران به تنهایی میتواند وظیفه دفاع از صیانت تفکر هنری این سرزمین را به دوش بکشد. وجود نسلهای مختلف با گرایشهای اندیشهای مناسب و سلایق و علایق متنوع در سینمای ایران نیاز به پاسداری و مراقبت دارد. با اعتماد شایسته و امکانات بایسته راه را برای سینماگران اصیل این سرزمین، از هر جنس و سنی، باز کنیم.

یادداشت های سردبیر/دنیای تصویر 268