نمایش فیلم های تجربی در یک یا چند سالن به شکل متناوب و با برنامه ریزی دقیق از جمله کمبودهای عرصه نمایش در سینمای ایران بوده و هست (که این خود به کمبود سالن های سینما برمی گردد که سال ها مدیران فرهنگی ایران از آن چشم پوشی کردند و سعی داشتند فیلم های ابلهانه بسازند تا سالن های خوب) در اینکه به این ضرورت می بایست پاسخی شایسته داده می شد تردیدی نیست اما شیوه ی فعلی نمایش این آثار بیشتر نوعی باج دهی به گروه های خاص سینما به نظر می آید. اینکه همزمان و مخلوط هم فیلم های قدیمی را نمایش بدهیم (که اساساً ضرورت دیگری است که جاهایی مثل باشگاه های فیلم و فیلمخانه و کانون های فیلم باید پاسخ گوی آن باشند) هم فیلم مستند اکران کنیم، هم فیلم خارجی خاص، هم فیلم کوتاه و هم فیلم های در راه مانده و از جامانده و بی مخاطب و هم آثار به واقع تجربی و خاص پسند، تمام تعاریف را در هم ادغام می کند و یکی را هم به سلامت نمی گذراند. نمایش مستدام آثار به واقع متفاوت و ارزشمند سینما به خودی خود کار مهمی است و نیازی به مخلفات و باج دهی به برخی غوغاسالاران نیست.
به نقل از دنیای تصویر ۲۴۴