چند سالی است که اهالی سینما و تلویزیون در پی فردگرایی و باندبازی و دخالت های سیاسی در امور فرهنگی، اتحاد و یکپارچگی خود را از دست داده اند. اگر نباشد چند تجمع بزرگ مثل جشن های سینمایی و ملاقات های رسمی، گروه های سینماگر حتی در یک کافه هم دور هم جمع نمی شوند. این روزها حتی در مراسم ترحیم (که معمولاً شرکت در آن در ایران مورد توافق است) کمتر جمعیت انبوهی از همکاران را می بینیم. این رفتار جزیره ای و فاقد تحرک و پویایی نه تنها به اتحاد سینماگران در به دست آوردن منافع کلان شان ضربه می زند بلکه تصویر مغشوش و فاقد انگیزه ای در جلوه بیرونی سینما نزد جامعه ایجاد می کند. مهر و محبت و روابط دوستانه در میان اهالی سینما (که خود مربی جامعه هستند) و اتحاد آنان در دستیابی به یک فضای پرمفاهمه و دیالوگ محور و شیرین می تواند الگوی مناسبی برای سایر اجتماعات در جامعه ما باشد. امروز با وجود همه ی بحران های سیاسی- اجتماعی- اقتصادی، جامعه ی ایرانی باید بتواند با همیاری و سلوک مهربانانه از دشواری ها و تنگناهای موجود بیرون بیاید و این میسر نمی شود جز در پرتو اتحاد همه آحاد اجتماعی. یادمان باشد برای درست کردن جامعه اول باید گروه های کوچک دست به کار شوند تا گروه های بزرگ احساس دلگرمی کنند.

دنیای تصویر 269