قربان شان بروم گروهی از سینماگران این مرز و بوم را؛ محصولات بی سروته، شخصی، بی ریشه، سفارشی، بی داستان، بی زحمت، دوربین روی کول، فاقد زیبایی شناسی و نازل می سازند، به زور اکران می کنند، توقع هم دارند تماشاگران با خرید بلیت فوج فوج به دیدن شان بروند و جشنواره ها به آنها جایزه بدهند (که می دهند)، نقدهای خوب دریافت کنند و علاوه بر فیلم، خود حضرات را به عنوان آرتیست های یگانه تحویل بگیرند و تازه قرار است فیلم بعدی شان را هم با پول های کثیف یا از جیب مردم و بیت المال بسازند برود پی کارش. انگار نه انگار که در این میان مصرف کنندگان هم حقوقی دارند. دستگاه های مسئول سیاست گذاری و نظارت هم انگارنه انگار که آقا شما همانقدر که به فکر حقوق تولیدکننده هستید باید به حقوق مصرف کننده هم فکر کنید. وقتی روغن در شیر می ریزیم به خورد کودکان می دهیم، حتماً در عالم فرهنگ می شود کثافت هم قاطی کرد و به مردم ارائه کرد.
بحث دیگر، جریان نقد، به عنوان یکی از زمینه های دفاع از حقوق مصرف کنندگان است اگر خدای نکرده این عزیزان مورد نقد قرار بگیرند چنان برآشفته می شوند که گویا جنایتی صورت گرفته و برای ضایع کردن حقوق مصرف کنندگان گروهی از فعالان رسانه ای (اصطلاح باحالی است!) را استخدام می فرمایند تا به به و چه چه کنند و دم به دم از فیلم و حضرت شان تعریف بفرمایند، بی خیال حقوق تماشاگران