چند سالی است که باب شده حضرات در کنار ساخت مجتمع های عظیم تجاری و مراکز خرید به جهت استفاده از برخی تسهیلات یکی دو سالن نمایش هم در آنها تعبیه می کنند که بگویند ما به فرهنگ هم رسیده ایم! در اینکه امروز در همه نقاط جهان ساخت مولتی پلکس های سینمایی در درون مراکز بزرگ خرید یک ضرورت حتی اقتصادی است تردیدی نیست (که یکی دو نمونه موفق اش مثل کوروش در ایران ما هم هست) اما اینکه در بسیاری از شهرهای ما برخی با سودجویی و فرصت طلبی روغن چراغ ریخته ای را وقف امامزاده کرده اند و یکی دو سالن محقر را بدون هیچ مدیریت و برنامه ریزی به عنوان سالن سینما قالب کرده اند تا در میان بوی سیب زمینی سرخ کرده و دکه های فروش روسری و جوراب، فیلم هم نشان دهند، حقیقتن نوبر است. سینما در اینگونه مراکز شبیه همان نقشی است که در ایران برخی برای ماهیت سینما قایل اند: زینت المجالس.
گمان می کنم دوستان مسئول در نهادهای مرتبط باید بدانند که هر گردی گردو نیست. اینگونه سالن سازی جز ایجاد نوعی رانت خواری برای صاحبان سرمایه، کاری برای مردم و فرهنگ انجام نمی دهد. قناری رنگ نکنید جای بلبل بفروشید. حکایت آن کسی است که گوسفند می دزدید و گوش اش را صدقه می داد. گفتند «چه نتیجه ای دارد؟» گفت «پیه و دنبه اش می ماند برای ما.»
از دنیای تصویر 262