در هر فرهنگ و آیین و کشوری برای توصیف یک کار شرافتمندانه (در هر حوزه ای) عباراتی توصیفی وجود دارد. در فرهنگ دینی ما، عمل، شغل و کسب و کاری مورد احترام خلق و خالق است که حلال باشد. اگر فراتر از شعارهای روزمره بخواهیم بحث «حلال» را به فعالیت های سینمایی تسری دهیم، آنگاه لازم است که به سازوکارهای این حرفه بپردازیم. نکات زیر تأملاتی است در باب سینمای حلال:

سینمای حلال، سینمایی است که: کم فروش نیست، برای آن زحمت کشیده شده، دست اندرکاران اش برای ساخت اثر از جان خود مایه گذاشته اند و سعی داشته اند بهترین کیفیت را در اثرشان محقق کنند.

در جریان ساخت فیلم اگر از منابع مالی عمومی (حق مردم) و یا شخصی استفاده شده در آن خللی وجود نداشته است. منابع مالی باید صحیح مصرف شده و فساد مالی و ارتشاء در آن راه نیافته باشد.

حقوق مصرف کننده (تماشاگر) باید محترم انگاشته شود. رضایت اصلی و اصیل، رضایت مخاطبان و اهل فهم و درک و نظر است.

دست اندرکاران ساخت اثر می بایست در مقابل دریافت حقوق خود، متعهد و ملتزم به انجام بهترین طریقه خدمت رسانی در حوزه وظایف خود باشند.

دستمزدهای دست اندرکاران (اعم از بازیگران یا تکنیسین ها) می بایست بر اساس فضیلت های شغلی و بازخورد کارهایشان در میان مردم باشد. اعتبار حرفه ای، شهرت نیک و رعایت اخلاق حرفه ای و عمومی، مبداء و میزان این دریافت هاست.

هدف اثر، در کنار روش های متنوع و متفاوت آن برای ساخت (اعم از نحوه تبیین موضوع، گونه های مختلف و تجربیات هنری و…) می بایست ایجاد آگاهی، سرگرمی سازی سالم، انتقال تجربه و دانش زندگی و سلوک مناسب برای زیست انسان در جامعه ی انسانی باشد.

…

یادمان باشد هنگامی که تماشاگران سینما (چه گروه خاص و چه عام)، بر اساس مخاطب هدف، بعد از دیدن هر فیلم خوبی، سرشار از لذت، دانایی، تأثر و تأثیرپذیری از تالارهای نمایش فیلم بیرون می آیند، این عبارت بر زبان شان جاری خواهد شد، حلال تان باد این موقعیت و موفقیت!

 از:دویست و سی و سومین شماره دنیای تصویر