سینما از ابتدا با متحیر کردن بینندگان کارش را آغاز کرد. وقتی تصاویر نخستین فیلمِ تاریخ سینما بر پرده جان گرفت، مخاطبان را مبهوت کرد. سیروسفر سینما از سیاه وسفید به رنگی، از صامت به ناطق، از کادر استاندارد به سینماسکوپ و پاناویژن، از صدای معمولی تا استریو و دالبیو از تبدیل دوبُعدی به سه بُعدی و استفاده از فن آوری دیجیتال در حوزه مواد خام و تکنیک جلوه های ویژه، همه و همه در پی ایجاد یک جهان واقعی تر و قابل باورتر بر پرده سینما هستند. آنچنان که بینندگان خود را در میانه ی جهان فیلم بازیابی کنند و «حضور» جهان داستانی فیلم را با همه وجود حس کنند.

هر پدیده جدیدی که در سینما به کار گرفته می شود مدتی طول می کشد که جایگاه اصلی خود را بیابد. از این روست که فن آوری های جدید در ابتدا ذوق زدگی سازندگان و بینندگان را به دنبال می آورد و چه بسا نمونه های موفق در ابتدای راه نباشند. اما با گذشت زمان راه های بهره مندی از این پدیده ها آشکار می شود. تکنولوژی سه بُعدی که با فیلم حیرت انگیز آواتار حضور خود را تثبیت کرد امروز دو گروه پیرو دارد؛ کسانی که با فهم این توانایی، هنرمندانه در پی ایجاد زبان تازه داستانگویی در سینما و سیراب کردن مخاطبان از چشمه های دانایی هستند و گروهی که صرفاً در پی بهره های مادی به دنبال فروش ایده های کهنه در قالب جدید هستند. درست همانند تکنولوژی دیجیتال و استفاده از دوربین ارزان که گروهی را به تصور اینکه هر چه فکر می کنند را با دوربین روی کول می شود به مردم قالب کرد به گمراهی برد و عده ای دیگر را به کشف جهان تازه ای از نادیده ها کشاند.

در هر حال مقاومت کودکانه در برابر فن آوری های جدید بی فایده است. راه های نو، استعدادهای جدید و فضاهای متفاوت را به ارمغان می آورد. از جهان نو استقبال می کنیم و قدر کلاسیک ها را هم می دانیم.

پرونده ی کوچکی در این شماره از دنیای تصویر باب آشنایی با این پدیده است.