با مطالعه و مداقه در روند جاری سینما در ایران روزبه روز ناظر آگاه بیشتر به این نتیجه می رسد که گویا قرار شده سینمای ایران فقط جنبه ی تزئینی و ویترینی داشته باشد و حیات واقعی آن در میان مخاطبان سینما هفته به هفته و ماه به ماه کم جان تر و بی رمق تر شود. سیاست های دولتی، رفتارهای سینماگران، سکوت مجامع صنفی و شبه صنفی و خاموشی تدریجی اهل رسانه و خروج نیروهای حرفه ای کارآمد و جایگزینی آن با تازه واردان ناکارآمد، همه و همه روند سقوط سینمای ملی ایران را تشدید بخشیده است. اینکه صرفاً یک شبه سینما داشته باشیم و تعدادی تولید بی انگیزه و بی مخاطب تنها برای ارائه بیلان های کاری، دردی از ما دوا نمی کند. سینمای موثر و پرنفوذ ایرانی را از گفتمان جامعه ایرانی خارج نکنیم که آب رفته به جوی بازنمی گردد!    دنیای تصویر ۲۵۸