از گرفتاری های اصولی عمده برنامه های سینمایی یا گفتگومحورِ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در ایران تقلیل موضوع مورد بحث به اعلام موضع شرکت کنندگان است. در اغلب برنامه هایی از این دست به عوض بحث روی سوژه و معنای مورد بحث و اعلام شده، شرکت کنندگان صرفاً به اینکه نظرشان مثبت یا منفی است یا به قول آقا مسعود «دراومده» یا «درنیومده» سوق داده می شوند. گویا در این بازی حیدری-نعمتی باب شده، همه قبل از اینکه راجع به اصل بحث مناظره و گفتگو کنند، باید تکلف شان را مشخص کنند که سمت یمین اند یا یسار، با آنها هستند یا بر آنها و این چنین است که بینندگان محترم گویا صرفاً باید ناظر یک خروس بازی یا یک نبرد گلادیاتوری باشند که فقط سر و صورت زخمی و دل شکسته و آبروی رفته حاصل آن است. به همین دلیل است که هیچ بحثی، آورده ای برای مخاطبان ندارد و اغلب به نتیجه ی خاصی (چه در برنامه و چه در ذهن مخاطبان) نمی رسد. از عواقب چنین رویکردهایی به برنامه سازی و کار رسانه ای همین اغتشاش و آنارشی نظری/ عملی موجود در جامعه است. دوستان گرامی قصد همه بحث ها باید روشنگری و نتیجه بخشی باشد والا دیدن خروس های جنگی یا مسابقات نمایشی کشتی فرح ناک تر است.
دنیای تصویر 269