حیرت‌انگیز بود که در عادلانه‌ترین شب اسکار (که اکثر جوایز به جز فیلمنامه آرگو به فیلم‌ها و افراد محقّ داده شد) برخلاف سنت آکادمی جایزه‌ی بهترین فیلم به فیلمی تعلق گرفت که تنها دو جایزه دیگر گرفت و فیلم برجسته‌ی زندگی پی که علی‌القاعده با دریافت جوایز بهترین کارگردانی، موسیقی متن، فیلمبرداری و جلوه‌های ویژه (و فیلمنامه‌ی اقتباسی که از آن دریغ شد) می‌توانست گرینه اصلی دریافت جایزه‌ی بهترین فیلم باشد، قافیه را به سیاست باخت. این تنها جایزه‌ی تاریخ آکادمی است که اعلام‌کننده‌اش بانوی اول سیاهپوست کاخ سفید بود و لابد سرّی در اعلام این جایزه (که بیش از همه نشانگر علاقه دوطرفه سیاست و سینما در آمریکا نسبت به هم است) وجود داشت.

تریلر سیاسی خوش‌ریتم بن افلک (که طفلکی در مراسم هنوز هاج‌وواج بُردش از آنگ لی و اسپیلبرگ بود)، سعی داشت با داشتن بن‌مایه‌ای همراه با انقلاب مردم ایران علیه نظام شاهنشاهی، حسب معمول چهره‌ی برنده آمریکا را بعد از شکست نظامی در طبس احیا کند؛ البته که فیلم ماندنی و کلاسیکی نیست که حتی یکسال بعد در خاطره‌ها بماند و این جایزه آن را به پیش نخواهد برد. نکته اما در اهمیت ایران در سیاست و سینمای آمریکاست. با این حرکت قطعی به نظر می‌رسد که مسئله ایران و رابطه‌اش با آمریکا نقطه اصلی فوکوس این روزهاست. در سالی که شفافیت اعجاب‌آوری در همه جوانب اجتماعی/ سیاسی/ هنری در ایران و جهان موج می‌زند، به پیش آمدن نام ایران، آن هم پس از دریافت جایزه اسکار توسط اصغر فرهادی و فیلم خوب‌اش جدایی نادر از سیمین، در سال گذشته معانی بسیاری دارد!