فیلم‌های پیشنهادی علی معلم از جشنواره فجر؛ در سال پرمخاطره‌ی سینما

سی ویکمین جشنواره ی فیلم فجر آغاز شده است، در سالی که سینمای ایران بحران های غریبی را تجربه کرد؛ از اختلافات درونی تشدیدیافته توسط سود و سیاست تا بی برنامگی و تزلزل مدیریت، از اکران های نصفه و نیمه تا نفی کامل موجودیت سینما و ضرورت آن توسط دیدگاه های تقلبی، و حالا در آستانه ی پایان یافتن سال سینمایی، بخشی از موجودیت سینمای ایران (که موجودی اصلی آن از میان تولیدات گاه بی معنا و اغلب تهی آن است) در این ده روز، به نمایش درمی آید. سینمایی که در کوره راه های سفارش، بی انگیزه گی، ساده نگری و فقدان تفکر در حال گمشدن است اما همچنان به پشتوانه ی استعدادهای خستگی ناپذیرش زنده مانده است و این خود کم...

آشنایی با شیوه های جدید مدیریت! / فعلا ده جور مدیر داریم

از آنجایی که مدیریت ستونِ فقرات پیشرفت یک جامعه است اختصاصاً به این موضوع می پردازیم. امید که مفید فایده گردد. یکی از علائم پیشرفت در حوزه ی مدیریت های فرهنگی-هنری کشور بروز و ظهور روش های نوین(!) مدیرانه و مدبّرانه است. چند نمونه از این شیوه ها را با هم مرور می کنیم: 1- مدیریت پیشگویانه: در این شیوه از مدیریت شما قادر به تشخیص سرانجام کارهای نکرده می شوید. مثلاً فیلمی قرار است ساخته شود، مدیر از قبل می داند که برگ زرینی در تاریخ قرار است ورق بخورد. روبان ها پاره می شود، پول ها داده می شود، فیلم آهسته آهسته به جلو می رود. اما نتیجه ای که جناب مدیر پیشگویی کرده، در اغلب اوقات نتیجه ی عکس می دهد....

با این همه بام، خدا به داد برف صدا و سیما برسد! / یادداشت تازه علی معلم درباره وضعیت این روزهای تلویزیون

از قدیم گفته اند هر که بام اش بیش، برف اش بیشتر؛ حالا حکایتِ صداوسیماست، راه اندازی شبکه های مختلف، بالا بردن ساعات پخش، تولید انبوه فیلم ها و مجموعه های داخلی، استفاده از نیروی انسانی پرشمار و در یک کلام، گسترش تقلیدی و بی رویه و مقایسه گرانه سازمان تلویزیون و رادیوی دولتی در رقابت با شبکه های فارسی زبان خارج نشین، نه تنها سهم آن را در میان مخاطبان بالا نبرده، بلکه به کاهش کیفیت برنامه ها، تکرار مکرر آنها و بی قیدی و عدم نظارت انجامیده است. تصور بفرمائید همین که بخواهید مدیران شبکه های مختلف، معاونین، مشاورین، ناظرین، مدیران میانی و… را نصب و عزل کنید چه نیرویی باید مورد استفاده...

سـینمای درونگفتمانی، سـینمای برونگفتمانی / سرمقاله‌ی شماره ۲۲۱ دنیای تصویر

مدتی است مجموعه ی تلویزیونی با عنوان راست اش را بگو از شبکه ی یک سیما پخش می شود. سریالی که برخلاف اغلب مجموعه های تلویزیونی که یا در تاریخ دارند کلاه سر ما می گذارند یا از امروز گزارش و گزاره های مغلوط به بینندگان محترم عرضه می کنند، سعی دارد نسبتی با مسائل معاصر جامعه و نسل های مختلف داشته باشد و بخشی از معضلات اجتماعی را در قالب داستانی موزاییکی بررسی کند. در این یادداشت قصد بررسی این مجموعه از همه ی جوانب را ندارم، غرض اشاره به تم اصلی ان مجموعه یعنی پرهیز از دروغ و ریا و رواج راستگویی است. مسئله ای مهم تر از همه معضلات اجتماعی و اخلاقی جامعه ی ما. اگر این سریال در ادامه راه بتواند بدون گیر...