انحصاررا کنار بگذارید:مدیریت جدید سینما

حضور مدیری جدید در رأس سازمان سینمایی، با توجه به سابقه حضور محمدمهدی حیدریان در وزارت ارشاد و معاونت سینمایی، از جنبه‌هایی می‌تواند مثبت باشد؛ چراکه ایشان با ساختار سینما آشناست و تجربیاتی در گذشته داشته‌ است که طبیعتاً برخی از آنها ناقص مانده‌اند و به نتیجه نرسیده‌اند. به همین دلیل، این تجربیات می‌تواند به آقای حیدریان کمک کند تا سینما را در پهنه گسترده‌تری ببیند. مشکلاتی که ما در مسئولیت‌های سینمایی کشورمان داریم این است که هرمسئولی دوستان خاص خود را در مقام تصمیم‌گیری برای سینما می‌گذارد و همین اتفاق کار را خراب می‌کند. به این دلیل که سینما جمعیتی بزرگ با سلایق و علایق متفاوتی است و نباید...

جشنواره‌ای که مثل هیچ جشنواره‌ای نیست!

سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر در حالی کار خود را آغاز کرده است که در طول دوره‌های گوناگون نتوانسته در سیر برگزاری خود به تعریف مشخص و افق روشنی دست بیابد. تغییرات پی‌درپی، از نخستین دوره تا امروز، در ابعاد مختلف، از آئین‌نامه‌ها و بخش‌ها و برنامه‌ها گرفته تا مدیران و دبیران مختلف در دولت‌های متفاوت، باعث شده که برخلاف جشنواره‌های فیلم معتبر در جهان، مسیر رو به رشدی برای آن قائل نباشیم. از برنامه‌ریزی و هدف‌گذاری تا اجرا، همچنان بر یک پاشنه می‌چرخد. هنوز نه دبیرخانه دائمی دارد که در طول سال فعال باشد نه مدیر ثابتی (حداقل برای چهار سال) که بتواند راه و رسمی برایش رقم بزند. نه تکلیف ملی بودن‌اش معلوم...

در آستانة ربع قرن :دنیای تصویر در آغاز بیست وپنجمین سال انتشار

سال ها به شتاب بر ما می گذرد. سال های خوب زندگی مشترک با شما یارانِ دنیای تصویر. چه آنهایی که از بهمن ماه 1371 همراه ما شدند، چه کسانی که در طول این راه و در مسیر این بیست و چهار سال، به تناوب نسل و سن، همگام و هم نشین مان شدند. جوانان و نوجوانان سال های نخست اکنون در میانسالی اند و خوانندگان میانسال مان کهنسال شده اند و مخاطبان هوشمندی از نسل های بعد اکنون همراه ما هستند. کوشش دست اندرکاران مجله ی دنیای تصویر اما این بوده که غبار زمان بر چهره ی نشریه ننشیند و دنیای تصویر جوان و به روز بماند. یادمان باشد که دنیای تصویر در زمانه ای پا به عرصه رسانه ای گذاشت که گفتمان کهنه و یکسان نگری بر...

نارکوها: فراتر از قاچاق و قاچاقچی

سریال تلویزیونی نارکوها، که تاکنون دو فصل از آن پخش شده، به روایت داستان پابلو اسکوبار و باندهای توزیع مواد مخدر در آمریکای لاتین می پردازد اما همانند همه آثار برجسته سینما و تلویزیون محدود به جنبه های صرفاً پلیسی یا هیجان آور این ژانر نشده است. سازندگان با تکیه بر زمینه های رشد یک شخصیت تبهکار در دل یک جامعه ی فقیر، ضمن ارائه تصویری واقعگرا از داستان زندگی اسکوبار، تحلیل عمیقی از رابطه سیاست و مواد مخدر و نقش دستگاه های امنیتی آمریکایی در ماجراهای کلمبیا و آمریکای لاتین به تماشاگر عرضه می کند و بدون افتادن به ورطه قهرمان سازی کاذب یا هیولاسازی بی مورد، جنبه های انسانی و قدرتمند شخصیت...

عصر طلایی سریال های تلویزیونی، زمانه افول فیلم های معمولی

چند سالی است که با رونق گرفتن شکل جدید تولید و پخش سریال های تلویزیونی و افزوده شدن شبکه های نواندیش چون اچ بی او، نتفیلیکس، آمازون و… عرصه ی داستانگویی تفصیلی و دنباله دار، دچار تحولی صعودی شده و کوچ استعدادهای درخشان باسابقه و جوان به عرصه ی ساخت سریال ها منجر به توجه روزافزون مخاطبان جهانی به صفحه های کوچک تر از سینما گشته است. این رویکرد جدید و گاه بسیار خلاقانه نه تنها عرصه داستانگویی تصویری را وارد مجرای تازه ای نموده بلکه جا را برای تجربیات هنری نیز باز کرده است. حضور هوش های برتر در رأس شبکه های تولیدی و استخدام نیروهای کارآمد و هنرمند، مدیوم تلویزیون را ارتقاء داده و امکان...

رستگاری، امید، مخاطب

نگاهی به نتایج گیشه سینما در امسال و سال های گذشته اثبات کننده ی نکته مهمی در جامعه شناسی مخاطب ایرانی است. اغلب فیلم های موفق از نظر مخاطبان حتی آنها که به سوژه های ملتهب اجتماعی و بحران های تلخ نیز پرداخته اند، بارقه ای از رستگاری و امید در خود دارند. این نکته مهم و فراموش شده  توسط برخی از فیلمسازان ماست که انتظار دارند بدون ایجاد یک حس مطبوع و امیدبخش بتوانند مخاطبان گسترده را به تماشای فیلم خود دعوت کنند. واقع گرایی و طرح صادقانه بحران ها و معضلات لزوماً به معنای دعوت مخاطب به بی عملی و نیست انگاری و پوچی نیست. طرح پی درپی بحران های زناشویی، معضلات اقتصادی، بحران های زیستی و...

جشنواره فیلم فجر: چشـم انداز یک موقعیت

تا چند هفته دیگر سی وپنجمین جشنواره فیلم فجر برگزار می شود و با نمایش چهل و چهار فیلم سینمایی چشم اندازی از موقعیت سالانه سینمای حرفه ای ایران را پیش روی کارشناسان و علاقمندان سینما در ایران قرار خواهد داد. مسئله مهم در تحلیل پساجشنواره ای فیلم ها اما توجه به این نکته است که این جشنواره می تواند زمینه بحث و اظهارنظر پیرامون ابعاد مختلف سینما و جامعه را شامل شود. کارنامه سینمای ایران (هر چند ناکامل و ناکافی) در جشنواره فجر، هم بیانگر موقعیت تاریخی/    اجتماعی معاصر انسان ایرانی از نگاه فیلمسازان است، هم آشکارگر نقش دستگاه مدیریتی و نظارتی سینما و دولت خواهد بود و هم نقاط ضعف و قوت سینماگران را...

کانون سینماگران نامتحد

چند سالی است که اهالی سینما و تلویزیون در پی فردگرایی و باندبازی و دخالت های سیاسی در امور فرهنگی، اتحاد و یکپارچگی خود را از دست داده اند. اگر نباشد چند تجمع بزرگ مثل جشن های سینمایی و ملاقات های رسمی، گروه های سینماگر حتی در یک کافه هم دور هم جمع نمی شوند. این روزها حتی در مراسم ترحیم (که معمولاً شرکت در آن در ایران مورد توافق است) کمتر جمعیت انبوهی از همکاران را می بینیم. این رفتار جزیره ای و فاقد تحرک و پویایی نه تنها به اتحاد سینماگران در به دست آوردن منافع کلان شان ضربه می زند بلکه تصویر مغشوش و فاقد انگیزه ای در جلوه بیرونی سینما نزد جامعه ایجاد می کند. مهر و محبت و روابط دوستانه در میان...

سینمایی برای یک چهلم جامعه

امسال با وجود رونق گرفتن گیشه سینما و افزون شدن مخاطبان سینمای ایران (حداقل در جاهایی که سالن سینما دارد) باز هم آمار اصیل ره آورد تلخی برای هنر سرزمین مان دارد. بیننده های یک فیلم پرفروش سینمایی در ایران نهایتاً به دو میلیون نفر می رسد که این یعنی یک چهلم جمعیت ساکن در کشور. حتی اگر بهره وران شبکه نمایش خانگی را به این جمعیت افزون کنیم آمار تنها یک میلیون جابه جا می شود و این به معنای گسست کلی جامعه از محصولات فرهنگی خودی است. صاحب این قلم در اینجا قصد ندارد ریشه های این جدایی و عدم ارتباط را بررسی کند که یادداشت و مقالات دیگری می طلبد اما لازم می داند به همه کسانی که از وضع موجود راضی اند هشدار...

موضع یا موضوع؟

از گرفتاری های اصولی عمده برنامه های سینمایی یا گفتگومحورِ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در ایران تقلیل موضوع مورد بحث به اعلام موضع شرکت کنندگان است. در اغلب برنامه هایی از این دست به عوض بحث روی سوژه و معنای مورد بحث و اعلام شده، شرکت کنندگان صرفاً به اینکه نظرشان مثبت یا منفی است یا به قول آقا مسعود «دراومده» یا «درنیومده» سوق داده می شوند. گویا در این بازی حیدری-نعمتی باب شده، همه قبل از اینکه راجع به اصل بحث مناظره و گفتگو کنند، باید تکلف شان را مشخص کنند که سمت یمین اند یا یسار، با آنها هستند یا بر آنها و این چنین است که بینندگان محترم گویا صرفاً باید ناظر یک خروس بازی یا یک نبرد گلادیاتوری باشند...