مرغ عزا و عروسی بحران های اخلاقی

روزی نیست که در صفحات نشریات و سایت ها و خبرگزاری های مختلف، بحث و حرفی از زیر پا گذاشتن یکی از ظواهر اخلاقی، تربیتی و عرف های اجتماعی توسط یکی از دست اندرکاران حرفه نمایش (به همراه عکس!) چاپ نشود. یا شایعه ای پیرامون خصوصی ترین زوایای زندگی و بحران های خانوادگی یا شکست های آنان در زندگی به گوش نرسد. اگر دست اندرکاران معروف حرفه ی نمایش در ایران را به زور به عدد یکهزار ارتقاء دهیم، سهم این دوستان از جامعه ی ایرانی هفتادوپنج میلیونی نمی دانم چه کسری از رقم های اعشاری می شود. اما جامعه ای که فرصت روبه رویی با بحران های مختلف در اقشار متنوع اجتماعی را نمی یابد و ریاکارانه خود و اعمال اش را...

باده و گل از بهای خرقه می باید خرید!/ برای مسعود کیمیایی که در طلب عدالت است… در بهار بیست ویک

با دنیای تصویر وارد بیست ویکمین بهار زندگی رسانه ای مان شدیم. سالی که بر ما و شما گذشت، نه به سبب بدیمنی و اختر بد، که گاه به دلیل رفتارها و گفتارها و اعمال و افکار خودمان (اعم از مدیران و مردم)، سال خوبی نبود: تکانه های شدید اقتصادی که بیش از همه دامنگیر فرهنگ شد، فقدان اخلاق پسندیده، رواج خودخواهی و تکبر، غلبه سودپرستی و مال اندوزی برخی که خود و جهان را جاودان می دانند، بی تدبیری ها، دشمنی های آشکار و پنهان کسانی که ایران را برای ایرانیان دلپذیر نمی خواهند… همه و همه باعث شد که سال پربحرانی بر ما چیره شود. اما اراده و نیروی پایدار و کهنسال موجود در ما و شما بر دور گردون چیره می شود و سال بعد...

شهری با باغ هایش

در شهری زندگی می‌كنیم كه در حال حاضر كمترین ارتباط را با فضای سبز، درخت و طبیعت دارد، شهری كه زمانی به جویبارها، باغ‌ها و طبیعتش معروف بود، چراكه تهران در كوهپایه واقع شده و از طبیعت منحصربه‌فردی برخوردار است. از آن فضا و طبیعت دلنشین زمان زیادی نیست كه دور شده‌ایم و طبیعت دلنشین تهران را به یاد می‌آورم وقتی كودك بودم. امروز در هر نقطه‌یی از تهران ساختمان‌های سیمانی سر به فلك می‌كشند كه گل و گیاهی بر آنها سبز نمی‌شود و تك و توك فضاهای سبزی در برخی از نقاط تهران توسط شهرداری ایجاد شده كه بیشتر نمایش اهمیت به فضای سبز است تا پاسداشت از طبیعت و نعماتش. خوشبختانه نوروز این مهم را به ما یادآوری می‌كند...

یادداشت علی معلم برای اسکار ۲۰۱۳ / اهمیت ایران در سیاسی‌ترین جایزه اسکار: زندگی پی قافیه را به سیاست باخت!

حیرت‌انگیز بود که در عادلانه‌ترین شب اسکار (که اکثر جوایز به جز فیلمنامه آرگو به فیلم‌ها و افراد محقّ داده شد) برخلاف سنت آکادمی جایزه‌ی بهترین فیلم به فیلمی تعلق گرفت که تنها دو جایزه دیگر گرفت و فیلم برجسته‌ی زندگی پی که علی‌القاعده با دریافت جوایز بهترین کارگردانی، موسیقی متن، فیلمبرداری و جلوه‌های ویژه (و فیلمنامه‌ی اقتباسی که از آن دریغ شد) می‌توانست گرینه اصلی دریافت جایزه‌ی بهترین فیلم باشد، قافیه را به سیاست باخت. این تنها جایزه‌ی تاریخ آکادمی است که اعلام‌کننده‌اش بانوی اول سیاهپوست کاخ سفید بود و لابد سرّی در اعلام این جایزه (که بیش از همه نشانگر علاقه دوطرفه سیاست و سینما در...

فیلم‌های پیشنهادی علی معلم از جشنواره فجر؛ در سال پرمخاطره‌ی سینما

سی ویکمین جشنواره ی فیلم فجر آغاز شده است، در سالی که سینمای ایران بحران های غریبی را تجربه کرد؛ از اختلافات درونی تشدیدیافته توسط سود و سیاست تا بی برنامگی و تزلزل مدیریت، از اکران های نصفه و نیمه تا نفی کامل موجودیت سینما و ضرورت آن توسط دیدگاه های تقلبی، و حالا در آستانه ی پایان یافتن سال سینمایی، بخشی از موجودیت سینمای ایران (که موجودی اصلی آن از میان تولیدات گاه بی معنا و اغلب تهی آن است) در این ده روز، به نمایش درمی آید. سینمایی که در کوره راه های سفارش، بی انگیزه گی، ساده نگری و فقدان تفکر در حال گمشدن است اما همچنان به پشتوانه ی استعدادهای خستگی ناپذیرش زنده مانده است و این خود کم...

یادداشت‌های تازهٔ علی معلم: سینمای اصول‌گرا می‌خواهیم

نیاز مخاطبان به سینمای اصول گرا یکی از هوشمندی های صنعت سینما در جهان شناخت طبایع مردمان و نیازهای اجتماعی-روانی آنها در دوران های مختلف است. سینمای اصیل مبتنی بر قواعد بازار آزاد سعی دارد در کنار وظایف هنری و سرگرمی بخش خود گوشه چشمی به خواسته های واقعی (و نه ضرورتاً ساده و دم دستی) مخاطبان داشته باشد. سینمای ایران متأسفانه به دلایل مختلف و متنوع (از جمله داشتن چندین و چند آشپز ناوارد که آش هاشان اغلب بدمزه بوده است!) موفق نشده با نَفَس اجتماع ایرانی، همراه باشد و نیاز مخاطب ایرانی را درک و شرح کند و از این رو جایگاه اش در میان مخاطبان رو به افول گذاشته است. در شرایط فعلی اجتماعی-فرهنگی و زیستی...

آشنایی با شیوه های جدید مدیریت! / فعلا ده جور مدیر داریم

از آنجایی که مدیریت ستونِ فقرات پیشرفت یک جامعه است اختصاصاً به این موضوع می پردازیم. امید که مفید فایده گردد. یکی از علائم پیشرفت در حوزه ی مدیریت های فرهنگی-هنری کشور بروز و ظهور روش های نوین(!) مدیرانه و مدبّرانه است. چند نمونه از این شیوه ها را با هم مرور می کنیم: 1- مدیریت پیشگویانه: در این شیوه از مدیریت شما قادر به تشخیص سرانجام کارهای نکرده می شوید. مثلاً فیلمی قرار است ساخته شود، مدیر از قبل می داند که برگ زرینی در تاریخ قرار است ورق بخورد. روبان ها پاره می شود، پول ها داده می شود، فیلم آهسته آهسته به جلو می رود. اما نتیجه ای که جناب مدیر پیشگویی کرده، در اغلب اوقات نتیجه ی عکس می دهد....

با این همه بام، خدا به داد برف صدا و سیما برسد! / یادداشت تازه علی معلم درباره وضعیت این روزهای تلویزیون

از قدیم گفته اند هر که بام اش بیش، برف اش بیشتر؛ حالا حکایتِ صداوسیماست، راه اندازی شبکه های مختلف، بالا بردن ساعات پخش، تولید انبوه فیلم ها و مجموعه های داخلی، استفاده از نیروی انسانی پرشمار و در یک کلام، گسترش تقلیدی و بی رویه و مقایسه گرانه سازمان تلویزیون و رادیوی دولتی در رقابت با شبکه های فارسی زبان خارج نشین، نه تنها سهم آن را در میان مخاطبان بالا نبرده، بلکه به کاهش کیفیت برنامه ها، تکرار مکرر آنها و بی قیدی و عدم نظارت انجامیده است. تصور بفرمائید همین که بخواهید مدیران شبکه های مختلف، معاونین، مشاورین، ناظرین، مدیران میانی و… را نصب و عزل کنید چه نیرویی باید مورد استفاده...

علی معلم درباره پخش «سفر سنگ» از تلویزیون و حمایت از آن: همه عمر دیر رسیدیم/ پس چرا وقتی به «جرم» در جشنواره جایزه دادیم آن فضا را به وجود آوردند؟

علی معلم گفت: با دیدن فیلم «سفرسنگ» در تلویزیون یاد این جمله معروف در «سوته‌دلان» زنده‌یاد علی حاتمی افتادم که می‌گفت؛«افسوس همه عمر دیر رسیدیم». به گزارش کافه سینما به نقل از ایسنا، این تهیه‌کننده و کارشناس سینما در خصوص پخش فیلم «سفر سنگ» از تلویزیون اظهار کرد: خیلی بامزه است بعد از 33 سال تلویزیون یادش افتاد «سفر سنگ» چه جور فیلمی بوده است. در حالی که قطعا پیش از این هم، این فیلم را دیده بودند، چرا که آثار کیمیایی را حتی کسانی که سینما هم نمی‌رفتند، می‌دیدند. وی افزود: این اقدام از همان گیر تاریخی ما می‌آید که همیشه دیر می‌رسیم و با موضوعات بد برخورد می‌کنیم و نظریه نداریم. علی معلم که در جشنواره 29...